Wat een land, wat een stad

In het hotel was geen ontbijt voorzien, dus trok Tao naar buiten om iets eetbaars voor ons te halen. Dat is in China niet zo moeilijk. Overal zijn eetplekjes waar je allicht iets kan vinden. Het werden hete stoombroodjes gevuld met pittige groentes. Een witte weke bol wat niet echt op brood lijkt. Maar wel smakelijk is en het vult in elk geval de maag voor een poosje. Wel iets anders dan wat bij ons 's morgens op het menu staat.
Om elf uur reden we met de hogesnelheidstrein in drie en een half uur naar Guiyang. Z'n 804 km. Snelheden van ruim 300 per uur zijn niet vreemd. Toch merk je er heel weinig van. Je zoeft gewoon over het spoor. Naar buiten kijken gaat prima, alleen kijk je 3 sec. naar het landschap en dan 5 sec. in een tunnel, dan weer 7 sec. landschap en 30 sec. tunnel. Beetje vermoeiend kijken.
In Guiyang maakte we al direct kennis met de heerlijke uitlaadgassen. Taxi's hebben geen airco dus wel arko (alle ramen kunnen open) Als je dan in een file terecht komt is het happen naar adem.
In de wijk waar Elisabeth en Tao nu wonen was ik nog niet geweest. Het is een goed beveiligde wijk. Je komt er niet in zonder pasje. Wel een erge grote wijk, wel zo'n 20 apartementsgebouwen met varierend 12 tot 30 verdiepingen. Er zijn 3 hele kleine speelplekjes voor kinderen omringd door geparkeerde auto's. En een klein openlucht zwembad dat er heel mooi uitziet, maar zo duur is dat er bijna niemand regelmatig gaat zwemmen. Hun apartement is in redelijke staat en ruimer dan hun vorige, wat nu zeker nodig is met nog een baby erbij. Voor de kinderen was het heerlijk hun speelgoed te herontdekken en voor Elisabeth wel even wennen, want waar lag alles ook al weer. Gelukkig gaat het met Joanne bijzonder goed. Ze hoeft niet meer zoveel gedragen te worden en lijkt het hier prima naar haar zin te hebben.